Św. Katarzyna ze Sieny
W ostatnim czasie coraz częściej czytamy w mediach o nominacji kolejnej kobiety na wysokie stanowisko w Kurii Rzymskiej, zarezerwowane dotychczas dla duchownych… Wydawałoby się, że kobiety mają dziś trochę więcej do powiedzenia w Kościele niż kiedyś. Nie wiem jednak, czy była w historii chrześcijaństwa kobieta, która miała większy wpływ niż św. Katarzyna. A mówimy o XIV wieku.
Katarzyna Benincasa, od dziecka obdarzona niezwykłymi darami duchowymi, dominikańska tercjarka, mistyczka, stygmatyczka, mediatorka między świeckimi i duchownymi, autorka dzieł teologicznych, nauczyła się pisać dopiero jako dorosła osoba. Po mistycznych zaślubinach z Chrystusem, od którego otrzymała trwały znak w postaci obrączki, stała się posłanką swojego Oblubieńca. Zaczęła przemawiać i pisać listy do najznamienitszych osób w Europie. Nie brakowało jej wrogów, przez których stanęła przed trybunałem inkwizycyjnym we Florencji. Oczyszczona z zarzutów, podjęła się wielkiego dzieła zjednoczenia podzielonego Kościoła i mediacji w sprawie powrotu papieża z Awinionu do Rzymu. Kiedy nie udało jej się tego zrobić listownie, udała się osobiście do Awinionu. Powrót Grzegorza XI jest przypisywany jej zabiegom. Kolejny papież, Urban VI, poprosił ją osobiście o przyjazd do Rzymu, by mu pomogła w posłudze dla Kościoła, którym w pewnym momencie próbowało rządzić jeszcze dwóch zbuntowanych antypapieży.
W ostatnich miesiącach życia zamieszkała w pobliżu Bazyliki Santa Maria Sopra Minerva, w budynku, który przez dwa stulecia służył tercjarkom dominikańskim. Katarzyna codziennie chodziła do Bazyliki Św. Piotra, by całodniową modlitwą i cierpieniem wspierać papieża. W 1962 roku przy Zamku Anioła odsłonięto pomnik ukazujący sceny z jej życia i ją samą zmierzającą do Bazyliki – bardzo już cierpiącą i zatroskaną o podzielony Kościół. Zmarła z wyczerpania 29 kwietnia 1380, w 33 roku życia.
Pokój, w którym odeszła zamieniono na kaplicę (Cappella del Transito – Kaplica Przejścia), którą można nadal nawiedzać, mimo że dom służy teraz jako centrum kongresowe (Palazzo St. Chiara). Pochowano ja najpierw na cmentarzu przy Bazylice Sopra Minerva. Już w roku 1383 bł. Rajmund z Kapui, ówczesny generał dominikanów, jej spowiednik, a zarazem duchowy uczeń, przeniósł jej ciało do Bazyliki S. Maria Sopra Minerva w Rzymie i wybudował dla niej okazały grobowiec. Jemu zawdzięczamy też obszerny „Żywot świętej Katarzyny ze Sieny”. Kanonizowana w 1461 roku, jest pierwsza kobietą ogłoszoną doktorem Kościoła. W nagrodę za poniesione trudy w obronie Kościoła Pius IX w roku 1866 ogłosił św. Katarzynę współpatronką Rzymu. Kolejni papieże ogłosili ją patronką Italii i Europy.
Jej relikwie spoczywają dziś w centralnym miejscu Bazyliki, pod głównym ołtarzem. Grobowiec, wykuty w białym marmurze, często pokryty kartkami z prośbą o wstawiennictwo, przedstawia Katarzynę na łożu śmierci.
W dniu jej liturgicznego święta czyli 29 kwietnia Franciszka Siedliska była najczęściej w trakcie rekolekcji. Odprawiała je pod koniec kwietnia, by przygotować się na rocznicę I Komunii świętej, którą przyjęła 1 maja 1855, a potem i ślubów wieczystych, które złożyła w ręce O. Antoniego Lecherta 1 maja 1884 roku (wcześniejsze śluby Założycielki i pierwszych nazaretanek miały charakter prywatny). Św. Katarzyna była dla niej pięknym wzorem znamiennego rysu duchowości nazaretańskiej – „umiłowania Kościoła i Ojca świętego”.
Zdjęcia:
Pomnik św. Katarzyny przy Zamku Anioła – Domena publiczna
Cappella del Transito – miejsce śmierci św. Katarzyny – https://www.palazzosantachiara.it
Grobowiec w Bazylice S. Maria Sopra Minerva – CSFN
