Od 30 lat istnieje w Benicassim piękna tradycja świąteczna, która jednoczy całe miasto i przyciąga wielu gości z różnych stron Hiszpanii. Mowa o Jarmarku Świątecznym, zainicjowanym swego czasu przez grupę młodych osób, które zapragnęły w tym szczególnym czasie oczekiwania na narodziny Jezusa uczynić bezinteresownie coś dobrego dla innych. Początkowo było skromnie, dziś jarmark zajmuje całą główną ulicę miasta. Każdorazowo w przygotowanie Jarmarku i jego organizację zaangażowanych jest wiele osób, każdy na swój właściwy sposób. Jedni przygotowują dekoracje świąteczne, w tym piękne stroiki i szopki. Grupa pań szyje różne praktyczne cudeńka. Dzieci i młodzież przygotowują ozdoby świąteczne i inne drobiazgi własnoręcznie wykonane. Ktoś troszczy się o bilety na wielką loterię fantową, ktoś sponsoruje prezenty. Ktoś przygotowuje atrakcje dla dzieci. Inna grupa piecze pyszne ciasta i gotuje tradycyjne potrawy lokalne. Ktoś ćwiczy tańce, ktoś przygotowuje muzykę, wszystko w radosnych rytmach Hiszpanii. I wreszcie ktoś pilnuje bezpieczeństwa (nasza lokalna policja) i ktoś przeznacza całkiem sporą kwotę na zakup potrzebnych produktów czy wynajem straganów (władze miasta). I może nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego (przecież wiele takich jarmarków ma miejsce w różnych stronach świata) gdyby nie fakt, że każdego roku cały dochód z Jarmarku przeznaczony jest na jakiś konkretny cel charytatywny w krajach misyjnych. Wszystkie osoby zaangażowane w Jarmark to wolontariusze, którzy niejednokrotnie z całą rodziną poświęcają wiele godzin i dni na przygotowanie wszystkiego. Możemy zaświadczyć, ile wkładają we wszystko serca i pozytywnej energii.
W tym roku naznaczonym pandemią cała organizacja Jarmarku stanęła pod znakiem zapytania. Jednak decyzja lokalnych władz była jednoznaczna: Jarmark musi być! Przecież tak zaczynamy w naszym mieście świętowanie Bożego Narodzenia. Trzeba przyznać, że zrobiono wszystko, by uczestnicy Jarmarku czuli się bezpiecznie i by zachowane zostały wszystkie obowiązujące nas normy sanitarne.
Ku naszemu zaskoczeniu i radości, w tym roku organizatorzy postanowili wesprzeć jakiś misyjny projekt naszego Zgromadzenia. Po konsultacji z Zarządem Generalnym, wybrany został projekt w Chiraa, Ghana: Pomoc dla najbiedniejszych dzieci i ich rodzin. Zebrane na Jarmarku środki finansowe będą przeznaczone min. na organizację podstawowej edukacji dla dzieci (zajęcia w tzw. szkole sobotniej), zakup przyborów szkolnych, obuwia, odzieży i żywności, itd. Przy tej okazji poproszono nas, byśmy przygotowały trochę informacji o naszym Zgromadzeniu, a także misji w Hiszpanii. Choć czas mocno gonił, udało nam się przygotować potrzebny plakat, jak również folderki informacyjne.
Jarmark odbył się tradycyjnie w trzecią niedzielę Adwentu, niedzielę radości. Przygotowania stanowisk rozpoczęły się już w wieczór poprzedzający wydarzenie. Niektórzy tej nocy naprawdę mało spali. Pan Bóg pobłogosławił nas przepiękną, słoneczną pogodą. Od godziny 10.00 rano do wieczora 18.00 przez Jarmark przewinęły się setki osób (jednocześnie na terenie Jarmarku mogło przebywać 200 osób, panowie przy wejściu i wyjściu skrzętnie liczyli przy pomocy specjalnej aplikacji). Oczywiście, wszędzie stały żele do odkażania rąk i obowiązywały maseczki. Trzeba było zrezygnować ze stanowisk z jedzeniem. Nie było też tradycyjnych tańcy… Tym razem my także miałyśmy swoje stanowisko, gdzie co dwie godziny zmieniałyśmy się na dyżurze, zawsze po dwie siostry. Wiele osób znajomych i nieznajomych do nas podchodziło, był to bardzo dobry czas na rozmowy, informacje o Zgromadzeniu, naszym charyzmacie, misji w Ghanie, itd. Uwagę przyciągały zdjęcia. Wielu z radością rozpoznawało Siostrę Lindę, uśmiechającą się do nas już ze swojej afrykańskiej misji (Siostra była tu z nami prawie pół roku).
Panowała radosna atmosfera. Cieszył widok wielu rodzin z dziećmi. Wyraźnie było widać, że ludziom już bardzo brakowało takiej choć trochę normalności pośród wszystkich trosk i lęków związanych z COVID. Byłyśmy naprawdę wzruszone poświęceniem i zaangażowaniem ze strony organizatorów, jak również szczodrością uczestników. Nikomu nie jest w tym roku łatwo. Sytuacja ekonomiczna w Hiszpanii, jak i na cały świecie, postawiła wiele rodzin w sytuacji absolutnie kryzysowej. Tym bardziej wzruszały nas wszystkie dary serca, tak hojnie składane. Grosz do grosza, czy raczej Euro do Euro i na końcu dnia uzbierała się kwota 13.890,15 Euro. Pan Bóg jest dobry! Następnego dnia pieniądze już wędrowały do Ghany (oczywiście z pomocą konta bankowego). Ufamy, że na niejednej twarzy małych i nieco większych mieszkańców Chiraa pojawi się wielki uśmiech.
Gdy ze swej strony starałyśmy się podziękować organizatorom za cały ich trud, w odpowiedzi otrzymałyśmy takie oto słowa: To my wam dziękujemy, ze jesteście tu z nami zawsze i dziękujemy za waszą modlitwę. Te słowa mówią same za siebie….
Sr. Jana Zawieja
W dniach 19-21 listopada 2020 odbywało się spotkanie The Economy of Francesco, oczywiście online. To dni refleksji, dzielenia się, projektowania, inspiracji. Ludzie z całego świata słuchają konferencji, dwa razy dziennie uczestniczą w wirtualnym spacerze po miejscach związanych ze św. Franciszkiem, jednocześnie słuchając duchowych refleksji z życia Biedaczyny z Asyżu, biorą udział w dyskusjach tematycznych. Kolejne punkty programu przeplata aranżacja muzyczna stworzona przez młodych ekonomistów-pasjonatów muzyki, którzy chcą lepszego świata dla wszystkich, chcą powszechnego braterstwa i to pragnienie wyrażają w tekstach specjalnie przygotowanych utworów.
Uczestnicy spotkania wraz z organizatorami połączyli się w jedną wirtualną sieć, aby mówić i marzyć o lepszej ekonomii dla świata. Takiej, która włącza, a nie wyklucza, która buduje, a nie niszczy, która nie czyni różnic, ale jednoczy. W imieniu Sióstr Nazaretanek wzięła w nim udział s. Bogusława Kopka. Zapewne znajdzie się stosowny czas i Siostra podzieli się z nami swoim doświadczeniem. Spotkanie zakończyło się wysłuchaniem video-przesłania papieża Franciszka, który wezwał kolejny raz młodych ekonomistów, przedsiębiorców i naukowców do troski o całe stworzenia, do dbałości o godność każdej osoby, o poszanowanie i ustanawianie praw, które będą dobre dla wszystkich. Cytując słowa z ostatniej Encykliki „Fratelli tutti”, powiedział: „Dzisiaj stajemy przed wielką szansą wyrażenia tego, że jesteśmy braćmi, bycia kolejnymi miłosiernymi Samarytanami, biorącymi na siebie ból porażki, zamiast wzniecania nienawiści i urazy” (FT 77). Papież Franciszek przypomniał, że nikt nie zbawia się sam, i skierował do nas młodych zaproszenie do rozpoznania, że potrzebujemy jeden drugiego, żeby dać życie tej kulturze ekonomicznej, która jest zdolna „by zrodziły się marzenia, wzbudziły proroctwa i wizje, rozkwitły nadzieje, rozbudziło zaufanie, opatrzono rany, nawiązano relacje, rozbudzono jutrzenkę nadziei, by uczono się od siebie nawzajem i tworzono pozytywną wyobraźnię, która oświeciłaby umysły, rozpaliła serca, przywróciła rękom siły i natchnęłaby młodych – wszystkich ludzi młodych, nikogo nie wykluczając – wizją przyszłości przepełnionej radością Ewangelii” – z przemówienia na rozpoczęcie Synodu Młodych, 3 października 2018.
_________________
WIĘCEJ INFORMACJI
francescoeconomy.org
Facebook
Twitter
Instagram
Flickr
YouTube
Pewnego dnia w pracy jedna z moich koleżanek zapytała mnie, co robię w weekend. Powiedziałam jej, że wszystkie nasze siostry w Australii zbierają się razem na naszym dorocznym spotkaniu prowincjalnym. Jej następne pytanie brzmiało: co to znaczy?
Nasze spotkanie prowincjalne jest dla mnie wydarzeniem roku. To nie tylko czas, kiedy Siostry spotykają się, aby omówić sprawy, przed którymi stoi nasza prowincja, ale jest to również okazja, abyśmy po prostu były razem, dzieliły się radością, wspólnie śmiały się i żartowały! W tym roku nasze spotkanie wyglądało nieco inaczej ze względu na restrykcje i ograniczenia związane z pandemią COVID-19. Nasze spotkania były krótsze, a także stanęliśmy przed nowym wyzwaniem, a jednocześnie możliwością połączenia się online z naszymi siostrami w Perth przez Zoom. S. Helen Tereba, która w Rzymie przygotowuje się do powrotu do Australii, również wzięła udział w naszym spotkaniu online.
Zastanawiając się nad minionymi dniami, myślę o wezwaniu naszej Kapituły Generalnej, która odbyła się w Rzymie w 2019. Wezwanie, które zostało stworzone podczas tego ważnego naszego Zgromadzenia spotkania brzmi: Słuchaj! Bądź wdzięczna! Kochaj! Na naszym mniejszym spotkaniu, tutaj w Australii, podczas tych dni spędzonych razem, wezwanie Kapituły było dla nas bardzo istotne.
Każdego dnia wzywano nas do SŁUCHANIA. Ks. Michael Hansen SJ zachęcił nas do refleksji i podzielenia się przemyśleniami na temat działania i poruszeń Ducha Świętego w naszych wspólnotach. Najważniejszym punktem wypowiedzi ks. Michaela była możliwość zastanowienia się i podzielenia się między sobą tym, jak Duch Święty zachęca do radości w nas i w naszych wspólnotach. Nasza Siostra Prowincjalna, s. Margaret Kozub, oraz jej rada dodawały nam odwagi i przekazały ważne, bieżące informacje. Kilka Sióstr posługujących na różnych obszarach dzieliło się swoimi doświadczeniami. Miałyśmy okazję porozmawiać ze sobą na różne tematy i wysłuchać nawzajem swoich opinii. Czułam wielką nadzieję, uczestnicząc w tych otwartych dyskusjach i słuchając innych.
Wspaniałym momentem, aby BYĆ WDZIĘCZNĄ było uczestniczenie w świętowaniu z dwiema naszymi Siostrami, s. Julią Deptułą i s. Jean Wojcik, obchodzących jubileusz 50 i 60 lat życia zakonnego. W intencjach Sióstr odprawione zostały piękne Msze św. Świętowałyśmy także przy wspólnym radosnym posiłku. Dla mnie, Siostry, która dopiero zaczyna swoje życie zakonne, przeżywanie pięćdziesięciu lub sześćdziesięciu lat we wspólnocie wydaje się bardzo odległe. Poczułam takie wzruszenie, wdzięczność i dumę, słysząc, jak s. Julia i s. Jean odnawiają swoje śluby i dzielą się swoją wdzięcznością i łaską. S. Jean z radością opowiadała, jak szczęśliwa jest we wspólnocie, a s. Julia pięknie mówiła o tym, jak czuje Bożą miłość i Jego wezwanie w swoim życiu. Więcej o tym napiszemy w specjalnym artykule jubileuszowym!
Miałyśmy również okazję pożegnać się i pobłogosławić naszą Siostrę Maureen Joseph Stempko, która rozpocznie nową posługę z naszymi siostrami w Anglii, będącej częścią Prowincji Jezusa Dobrego Pasterza. Dziękowałyśmy Siostrze za wiele lat życia i służby w Australii oraz za jej obecność wśród nas.
Nasz wspólny czas jest zawsze czasem dzielenia się MIŁOŚCIĄ. Nasze dni były pełne miłości – zarówno poprzez uśmiechy i pozdrowienia, jak i wysiłek Sióstr, które przygotowywały różne prezentacje i materiały, wspólną liturgię i czas modlitwy, czy też pyszne posiłki. Nasz czas razem jako prowincji zawsze wypełnia moje serce miłością – miłością do darów, jakimi są Siostry i miłością płynącą po prostu z bycia z nimi: moimi siostrami i moją rodziną.
Z nadzieją patrzymy w przyszłość naszej Prowincji Ducha Świętego. Obyśmy nadal słuchały! Obyśmy były wdzięczne! Obyśmy kochały!
S. Sophie Boffa csfn
Matka Jana, S. Helen i S. Daniela zostały zaproszone jako goście specjalni na drugą część ceremonii poświęcenia Szkoły Świętej Rodziny w Yamfo. W swoim przemówieniu Ks. Bp Peter Atuahene, biskup diecezji Goaso, podziękował Matce Janie oraz Siostrom za ich ofiarę dla tej misji. Alfred Dapilah, nadzorujący pracę prywatnych szkół w rejonie Tanoso, złożył gratulacje naszej szkole za jej osiągnięcia oraz bycie przykładem dla innych szkół w tej okolicy.
Wszyscy obecni podziwiali przedstawienia przygotowane przez dzieci. Prezentowane muzyka i tańce ukazywały wyjątkową kulturę Ghany oraz chrześcijańskiego ducha naszej szkoły. Matka Jana wspominała początki szkoły oraz jej rozwój. Rozwój nie tylko budynków, ale przede wszystkim rozwój naszych uczniów. S. Angelina wraz z pracownikami szkoły otrzymali liczne pochwały za ich ciężką pracę i poświęcenie na rzecz szkoły.
S. Helen Tereba
W dniach od 3 do 19 grudnia 2018 r. mogłam przebywać na naszej misji hiszpańskiej w Benicassim. Minęło zaledwie dwa miesiące od naszego przyjazdu, a wiele się wydarzyło i nadal wydarza. Oto kilka radości, które chcemy podzielić z innymi. W dniu 7 grudnia, wieczorem, odprawiona została Msza Święta w dużej kaplicy naszego domu. Przewodniczył Ks. Bp Casimiro Lopez. Od tego momentu to tu właśnie pełnimy nasz najważniejszy apostolat w diecezji, czyli modlimy się za rodziny i z rodzinami. Tymczasem dwa razy w tygodniu popołudniami (w środy i niedziele) Siostry trwają kilka godzin na adoracji, dodatkowo w środę o 19 jest Msza Święta, zawsze za rodziny. Odmawiany jest różaniec, litania do najświętszej Rodziny, modlitwa do Najświętszej Rodziny, śpiewane są kanony, jest czas ciszy, słuchania Słowa, składania intencji do “skrzynki Pana Boga“…. Mogę zaświadczyć, że ani przez chwilę nie byłyśmy w kaplicy same. Co więcej, już różne grupy zgłaszają chęć przybycia do naszej kaplicy, by razem z Siostrami trwać na modlitwie. Tak będzie np. w wieczór sylwestrowy. W dniu 12 grudnia podczas Mszy Świętej wprowadzone Relikwie Bł. Franciszki Siedliskiej i 11 Sióstr Męczennic z Nowogródka.
Siostry coraz więcej uczestniczą w życiu parafii i diecezji. Są z katechetkami i dziećmi w katechezie parafialnej, na Mszach dla dzieci (min. w zespole muzycznym animującym liturgię), w parafialnym zespole Caritas. Nasz dom nieustannie ktoś nawiedza, a to na chwilę rozmowy czy by podzielić się np. meblami (…bo nasz dom jeszcze nie do końca urządzony), czy smacznymi owocami (a teraz sezon na mandarynki i pomarańcze w pełni). Siostry włączają się też chętnie w różne akcje okolicznościowe. W czasie mego pobytu pomagałyśmy w przygotowaniach i organizacji Jarmarku Bożonarodzeniowego, który miał miejsce w Niedzielę radości. Prawdziwie, było radośnie! Corocznie dochód z tej inicjatywy przeznaczany jest na inne dzieło charytatywne. W tym roku wspomagaliśmy jedną ze szkół w Wenezueli. Miałyśmy i swój konkretny wkład w postaci upieczonych ciast.
W diecezji podejmowane są różne inicjatywy na rzecz rodziny, obrony życia poczętego, pomocy samotnym matkom, itd. Powoli poznajemy osoby związane z tymi apostolatami, nawiązujemy różne kontakty, rozeznajemy nasze konkretne miejsce i zadania, które możemy tu podjąć. Razem z Siostrą Przełożoną Katarzyną uczestniczyłyśmy w spotkaniu diecezjalnym na temat duszpasterstwa rodzin. Zebrało się ponad 30 osób. Naprawdę, podziwiałam ich zaangażowanie, profesjonalność, zapał, wiarę. W grupie przeważały osoby świeckie (niektóre związane z różnymi ruchami kościelnymi), byli też kapłani. My byłyśmy jedynymi Siostrami, ale czułyśmy się bardzo dobrze przyjęte, a wręcz onieśmielone nadziejami pokładanymi w nas, jako Nazaretankach, w naszej misji i charyzmacie.
Oczywiście, Siostry ciągle jeszcze doskonalą swoje możliwości językowe, poznają nowe zwyczaje, tradycje. I choć serce już by się rwało do czegoś więcej, realia codzienności uczą pokornej drogi małych kroków… Najważniejsze, by iść w dobrym kierunku!
Poniedziałek 17 grudnia 2018 r. był dniem wielkiej radości dla wspólnoty Szkoły Świętej Rodziny w Chiraa, w Ghanie!!! W obecności S. Helen Tereba, Berimy Mensa Afari – lokalnego Wodza, S. Justyny – dyrektorki szkoły, zaproszonych gości, a także rodziców oraz uczniów, Ks. Biskup Matthew Gyamfi – biskup diecezji Sunyani, poświęcił drugi budynek ukończonej niedawno szkoły podstawowej.
W czasie swojego przemówienia, Ks. Biskup wyraził szczerą wdzięczność wobec Matki Jany i całego Zgromadzenia za odpowiedź na zaproszenie do Ghany. “Jesteśmy Wam nieskończenie wdzięczni, ponieważ znamy wartość szkoły. Dla Kościoła i dla Ghany uczniowie staną się krzewicielami tych wartości, jakie zostaną im wpojone. Nie potrafimy wystarczająco podziękować za to. Podziękować także za Wasze poświęcenie. W imieniu Kościoła i naszego kraju, dziękujemy!”
Nauczycielom oraz uczniom należą się gratulacje za przygotowane na ten dzień specjalne programy i przedstawienia.
23 listopada 2018 S. Beata Rudzińska, Sekretarka i Radna Generalna oraz S. Angela Marie Mazzeo, Radna Generalna uczestniczyły w obchodach Srebrnego Jubileuszu 25 lat życia zakonnego S. Speranzy Grzebielec. Uroczystość odbyła się w Nazarecie, Izrael, gdzie S. Speranza posługuje od wielu lat. Data Jubileuszu została wybrana celowo w okolicy Święta naszej Matki Założycielki, Bł. Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza.
Msza Święta Jubileuszowa sprawowana była przez Ks. Biskupa Giacinto-Boulos Marcuzzo, obecnie Wikariusz Łacińskiego Patriarchatu Jerozolimy i Palestyny. Ks. Biskup Marcuzzo, który wcześniej służył jako Wikariusz Patriarchatu w Nazarecie jest wieloletnim przyjacielem naszego Zgromadzenia, szczególnie Sióstr posługujących w Nazarecie.
W świętowaniu wzięli udział także rodzice S. Speranzy, którzy przylecieli do Ziemi Świętej specjalnie na tę okazję, a także liczne grono zaproszonych gości, włączając księży, braci i siostry zakonne z innych zgromadzeń, jak również wielu świeckich, z którymi Siostry spotykają się na co dzień.
Kilka lat temu Siostry rozpoczęły tradycję zapraszania innych zgromadzeń do wspólnego przeżywania święta naszej Matki Założycielki. Każdego roku uczestniczy uroczystości przybywają coraz liczniej, a tegoroczna zgromadziła największą liczbę osób, ze względu na Jubileusz Siostry.
Po Eucharystii wszyscy zostali zaproszeni na przekąskę oraz pięknie ozdobiony, jubileuszowy tort. Pośród zgromadzonych można było usłyszeć rożne języki – angielski, włoski, polski, arabski, francuski, etc. Najbardziej zauważalny był jednak duch jedności i radości.
Sr. Angela Marie Mazzeo
Było dla mnie wielką łaską móc towarzyszyć M. Janie w jej podróży na Białoruś w dniach 9 – 19 listopada 2018 r.
To była moja druga wizyta na Białorusi. Pierwsza miała miejsce prawie 20 lat temu. Celem naszego wyjazdu było spotkanie ze wszystkimi Siostrami prowincji. Pierwsze ze spotkań odbyło się w Grodnie, drugie w Nowogródku. Niemniej jednak, Siostra Maria Błaszczyk, Przełożona Prowincjalna, w swojej życzliwości, tak zorganizowała podróż, że mogłyśmy odwiedzić każdy dom, który był „po drodze” z Mińska do Grodna, z Grodna do Nowogródka i z powrotem do Mińska na wylot do Rzymu.
Nabożeństwo do naszych Błogosławionych Sióstr Męczennic rozprzestrzeniło się szeroko. Było to zauważalne, na przykład, w parafii Św. Jana Ewangelisty i Św. Maksymiliana Kolbe w Mińsku, gdzie obchody Uroczystości Wszystkich Świętych obejmowały także bal dla dzieci i dorosłych. Tegoroczny program włączał również przedstawienie teatralne, przygotowane przez Siostrę Klarę Wołczek, o naszych Siostrach Męczennicach, ze szczególną uwagą poświęconą Siostrze Kanucie. Cisza i podniosła atmosfera na sali były dowodami, że przedstawienie wszystkich bardzo poruszyło.
Niech przykład i duch naszych Błogosławionych Sióstr Męczennic ciągle oświeca nasze ścieżki i będą natchnieniem do hojnego życia naszą konsekracją każdego dnia.
W niedzielę, 4 listopada 2018 r., w parafii św. Stefana Króla Siostry Nazaretanki Prowincji Najświętszego Imienia Jezus rozpoczęły obchody Jubileuszu 100-lecia posługi w Warszawie. Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił J.E. Ks. Kard. Kazimierz Nycz, metropolita archidiecezji warszawskiej. W Uroczystościach wzięli udział kapłani – byli wikariusze tutejszej parafii, księża diecezjalni i zakonni, z którymi siostry współpracują i z których posługi korzystają, siostry z różnych zgromadzeń, przedstawiciele rady parafialnej, dobrodzieje, pracownicy szkoły i klasztoru, członkowie Stowarzyszenia Najświętszej Rodziny i Duszpasterstwa Młodzieży Nazaretańskiej. Obecni byli także przedstawiciele władz miasta na czele z p. burmistrzem dzielnicy Mokotów – Bogdanem Olesińskim.
W tym wyjątkowym dniu do warszawskiego klasztoru przybyły siostry z różnych prowincji i wspólnot nazaretańskich z Polski i z zagranicy na czele z S. Haliną Dołęga, radną generalną z Rzymu, reprezentującą Matkę Janę Zawieja, przełożoną generalną. S. Teofania Migowska, przełożona prowincjalna w słowach powitania zaprosiła do wspólnej modlitwy i dziękczynienia Bogu za wszystkie łaski, jakie były udziałem każdej siostry nazaretanki od momentu przybycia do stolicy w 1918 roku aż po dzień dzisiejszy.
Dom Nazaretu w Warszawie został założony przez Matkę Generalną Laurettę Teklę Lubowidzką na wyraźne życzenie Ojca Świętego Benedykta XV. Stało się to za pośrednictwem ks. prałata Henryka Przeździeckiego, który w czasie I wojny światowej przebywał w Rzymie i w 1916 roku został delegatem Episkopatu Polski przy Stolicy Apostolskiej. Siostry Nazaretanki przybyły do Warszawy jeszcze przed zakończeniem I wojny światowej. O tym wydarzeniu poinformowała prasa. Warszawski dziennik „Polak-Katolik” (nr 191) zamieścił krótki artykuł pt. „Siostry Nazaretanki w Warszawie”, w którym podaje do wiadomości, że 19 września 1918 roku przybyły do stolicy siostry i zamierzają otworzyć pensjonat dla studentek, a następnie gimnazjum żeńskie i internat przy ul. Wilczej 16. Dnia 5 listopada 1918 roku Ks. Abp Aleksander Kakowski wydał dokument erekcyjny Domu Sióstr Nazaretanek w Warszawie przy ul. Wilczej 16, w którym czytamy: Eryguję dom zakonny Zgromadzenia Świętej Rodziny z Nazaretu 5 listopada 1918 r. Jest to oficjalna data zaistnienia wspólnoty.
Jesienią 1919 r. siostry przeniosły się do budynku przy ul. Litewskiej 14. Po niedługim czasie, gdy zwiększała się liczba uczennic i brakowało dodatkowych pomieszczeń Zgromadzenie zdecydowało się na zakup działki na przedmieściach Warszawy przy ul. Czerniakowskiej i wybudowanie Zakładu Wychowawczo- Naukowego Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Budowy gmachu podjęło się Biuro Architektoniczne Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa. Oryginalna ornamentyka, materiał – wszystko to stanowiło o nowatorstwie projektu. 30 VIII 1924 roku, kiedy fundamenty wzniosły się ponad ziemię, odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego rozpoczętej budowli. Poświęcenia dokonał Jego Eminencja Ks. Kard. Aleksander Kakowski w asyście kilku biskupów, kapłanów, rodziców naszych uczennic i mieszkańców Czerniakowa.
Budynek miał pomieścić dużą kaplicę, klauzurę, szkołę i internat. Realizacja projektu nie przebiegała szybko ze względu na trudności finansowe. W 1926 roku przerwano budowę. Gmach był już wtedy pod dachem, ale wykończone zostało tylko jedno skrzydło szkolne, do którego 7 VII 1926 roku przeniosły się uczennice i siostry z ul. Litewskiej 14. W celu uzyskania kolejnych funduszy Siostry wyjechały na kwestę do Stanów Zjednoczonych. Dzięki pomocy wiernych, a także ogromnym wyrzeczeniom sióstr, tak w Polsce jak i w Stanach Zjednoczonych, w styczniu 1929 roku udało się wykończyć kaplicę pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca, poświęconą przez bpa Antoniego Szlagowskiego. Cały obiekt był gotowy do użytku w październiku 1936 roku. Szkoła miała uprawnienia szkół państwowych i cieszyła się uznaniem władz i społeczeństwa.
Już w pierwszych dniach okupacji hitlerowskiej w 1939 roku władze miasta zajęły gmach szkolny i przeznaczyły go na Ośrodek Rady Głównej Opiekuńczej, w którym mieszkało aż do wybuchu powstania około 700 osób. W części pomieszczeń internackich, siostry otworzyły szkołę – gimnazjum i liceum humanistyczne, zamknięte zarządzeniem okupanta już 15 listopada 1939 roku. Od tego dnia mogła istnieć jedynie szkoła powszechna oraz zawodowa. Pod szyldem szkoły powszechnej i zawodowej krawieckiej siostry prowadziły tajne nauczanie w zakresie klas gimnazjalnych i licealnych. Odbyło się w tym budynku pięć konspiracyjnych matur, a egzamin dojrzałości zdało 115 uczennic. W internacie mieszkało 130 uczennic ze szkoły powszechnej, gimnazjum i liceum, w tym dziewięć dziewcząt pochodzenia żydowskiego. Na terenie gmachu miały także miejsce tajne wykłady filologii klasycznej Uniwersytetu Warszawskiego.
W lutym 1944 roku władze niemieckie zajęły dużą część gmachu na wojskowy szpital węgierski. W czerwcu tego roku Nazaret opuściły ostatnie transporty rannych Węgrów. Na terenie budynku mieścił się także Szpital Ujazdowski, który w parę dni po wybuchu Powstania Warszawskiego został usunięty przez Niemców. W czasie powstania w gmachu przebywały oddziały powstańcze i toczyły się walki z Niemcami. W sali gimnastycznej był urządzony szpital powstańczy, a wejściem przy kościele wnoszono rannych powstańców. Do szkoły przychodziły kanałami wychowanki, by choć na chwilę odetchnąć w znajomych murach. Ks. Walery Płoskiewicz, spowiadał i dysponował na śmierć tych, którzy nie mieli szans na przeżycie.
Przed Powstaniem Warszawskim we wspólnocie było 50 sióstr, 25 sióstr wyszło z domu przed jego upadkiem i ta grupa skierowała się na Okęcie. Druga grupa sióstr z s. Przełożoną Eutalią Jadwigą Wismont po upadku powstania wyszła z domu i skierowała się w kierunku Pęchier, trzecia przebywała w willach koło Karczewa wraz z nowicjatem i mistrzynią s. Ezechielą Szupenko i uczennicami. S. Amabilis Filipowicz i s. Izabela Machowska, dwie siostry już 20 stycznia 1945 roku, przyszły pieszo ze Śródborowa, by zobaczyć, czy dom przy Czerniakowskiej stoi. Mimo ogromnych zniszczeń m.in. budynek miał kilkanaście dziur od pocisków artyleryjskich i zerwaną część dachu, gmach nadal górował nad zniszczonym Czerniakowem.
Po wojnie dom i szkoła musiały się odnaleźć w trudnej komunistycznej rzeczywistości. Budynek został zajęty na państwową szkołę powszechną nr 62, a następnie Technikum Mechaniczne. Zgromadzeniu zostawiono III piętro łącznika i III piętro w pionie internackim; w pionie tym Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej zabrało siostrom, tytułem najmu, I i II piętro na Ośrodek Zdrowia. W tej sytuacji Prywatne Liceum Sióstr i internat funkcjonowały na zmniejszonej przestrzeni lokalowej. W celu poszerzenia przestrzeni zaadoptowano później dla potrzeb internatu strych na piątym piętrze i w tzw. „arce”. Na prośbę Episkopatu siostry otworzyły zaraz po wojnie żłobek i przedszkole Caritasu kościelnego. Żłobek przetrwał tylko półtora roku, a przedszkole do 1962 roku. Ponadto, zaraz po wojnie, od kwietnia 1945 roku siostry prowadziły z ramienia Stołecznego Komitetu Opiekuńczo Społecznego kuchnię dzielnicową dla mieszkańców Warszawy, wydając zupę i chleb dla 1000 osób. Od roku 1946 do 1947 siostry prowadziły drugą kuchnię dla 600 osób niedożywionej ludności z sąsiedztwa, głównie dzieci. Zdewastowana w czasie wojny kaplica, której pierwotne przeznaczenie ograniczało się do użytkowania przez klasztor i szkołę, na skutek braku kościoła w okolicy stała się kaplicą publiczną, a potem pełniła już rolę kościoła parafialnego. W roku 1963 kościół stał się rektoratem z samodzielnym duszpasterzem. Dnia 1 marca 1973 na mocy dekretu Arcybiskupa Kardynała Stefana Wyszyńskiego Prymasa Polski utworzona została parafia pod wezwaniem św. Stefana Króla.
Siostry oprócz prowadzonych do tej pory apostolatów zaangażowały się w posługi duszpasterskie w parafii. Duże zmiany w domu nastąpiły po roku 1989. Były to zmiany zarówno lokalowe – sukcesywny zwrot całego obiektu do wakacji 1991 roku jak również personalne. W tym czasie zwiększała się nie tylko przestrzeń, liczba uczennic i liczba sióstr pracujących w szkole, ale i potrzeby. Zasadnicza zmiana, która zaszła w strukturze placówki Domu Prowincjalnego Najświętszego Imienia Jezus dotyczyła wyodrębnienia się nowej, drugiej wspólnoty zakonnej Jezusa Mistrza z Nazaretu, w której rytm pracy miał być spójny, łączący obowiązki szkolne sióstr z życiem zakonnym i modlitwą.
Od 1996 roku wspaniały gmach z szarej cegły przy ul Czerniakowskiej 137 gości więc dwie nazaretańskie wspólnoty. Jako Nazaretanki, wzorem swoich poprzedniczek, siostry starają się wyjść naprzeciw potrzebom rodzin. Prowadzą od 1919 roku szkołę, internat, angażują się w różnorodną posługę na rzecz parafii i środowiska, a przede wszystkim modlą się codziennie za rodziny, zawierzając je Najświętszej Rodzinie – Jezusowi, Maryi i Józefowi. W Roku Jubileuszowym od 4 listopada 2018 do 4 listopada 2019 r. można uzyskać Odpust Zupełny poprzez nawiedzenie kościoła parafialnego i spełniając zwyczajne warunki – sakramentalną spowiedź, Komunię św. oraz modlitwę w intencji Ojca św. Zapraszamy: Siostry Nazaretanki, ul. Czerniakowska 137
Wzięte z artykułu napisanego przez nasze Siostry dla: Biuletyn Tygodniowy CIZ – 30 października – 5 listopada 2018 44/2018 (505)
