5 czerwca 2021 r. w Żdzarach obchodzony był jubileusz 25-lecia istnienia Stowarzyszenia Najświętszej Rodziny w Prowincji Warszawskiej, na który przybyło wiele Sióstr, w tym z Rzymu s. Speranza Grzebielec – radna generalna i generalna koordynatorka SNR oraz s. Amabilis Sikora – sekretarka i radna generalna, wielu członków SNR z 16 wspólnot z całej Polski oraz kapłanów posługujących w SNR. Jubileusz był okazją do złożenia Bogu i ludziom podziękowania za małe i wielkie łaski, których doświadczają na co dzień członkowie SNR.
Bp Adrian Galbas skierował do uczestników jubileuszu konferencję o wspólnocie, potrzebie wzajemnej odpowiedzialności za siebie, trwania na wspólnej modlitwie, bez której umiera i człowiek, i wspólnota. Przewodniczył też Mszy świętej podczas której 9 nowych członków wstąpiło do Stowarzyszenia. Po Eucharystii wszyscy goście udali się na wspólny posiłek i pełne radości świętowanie na świeżym powietrzu. Były rozmowy, chwile wzruszenia, wspomnienia przywołane przez film i prezentację zdjęć z 25 lat istnienia SNR.
Na zakończenie w żdżarskiej kaplicy uczestnicy spotkania odśpiewali uroczyste Te Deum laudamus za dar Stowarzyszenia. Każda rodzina i każda osoba otrzymały świecę zapaloną od jubileuszowej świecy z przesłaniem: Idźcie i nieście światło Jezusa! Szerzcie Królestwo Bożej miłości! Bądźcie misją!.
Obecnie SNR działa na świecie w 7 prowincjach Zgromadzenia i liczy około 750 członków, w tym w prowincji warszawskiej ponad 200 członków i co najmniej tyle samo przyjaciół.
Wielbi dusza moja Pana… za 21 lat mojej posługi w Wikariacie Łacińskim w Nazarecie, moje serce napełnia się wielką wdzięcznością Bogu i ludziom. Żyć w takim miejscu, gdzie Niebo dotknęło ziemi, gdzie Słowo stało się Ciałem, to odpowiedzialność, przywilej, łaska, to życie ukryte w rytmie codzienności i cichości serca, w sercu Kościoła.
Dziękuje Ci Maryjo, za zaproszenie mnie przez ślub posłuszeństwa do Twojego domu, gdzie Słowo stało się Ciałem.
Dziękuje Ci Maryjo, za otwarte Twoje serce i drzwi Twojego domu, gdzie mogłam przychodzić i uczyć się od Ciebie modlitwy, pokory, ukrycia, gościnności i wypraszać potrzebne łaski dla całego świata. Maryjo, ile razy nie umiałam sobie poradzić w różnych sprawach, wtedy Ty przychodziłaś ze swoja mocą, dziękuje Ci za Twoją miłość.
Moje serce patrzy w wstecz z wielką wdzięcznością, za każdego spotkanego bliźniego: biskupów, kapłanów, siostry zakonne i świeckich, którzy nie wstydzą się swojej wiary, za rodziny, które przychodziły z całymi rodzinami do kościoła na Msze Św. i dzieci biegające po kościele z chlebem w ręku, bo kościół dla nich, znaczy dom, za pielgrzymów, za strach wojny i niepewności, co będzie jutro, za częste myślenie o śmierci, prześladowaniach i męczeństwie, za ludzi, którzy 30 km od nas umierają, a my możemy pomóc tylko modlitwą lub aż modlitwą.
Dziękuje za każdą naszą siostrę, która tutaj pracowała, za każdy wysiłek, zmaganie i trudy –za to, ze razem żyłyśmy i poznawałyśmy piątą Ewangelię -Bogu niech będą dzięki!
Dziękuje szczególnie obecnej wspólnocie za miłość, troskę i że mam komu przekazać ten wspaniały SKARB NAZARETU i polecam Was opiece Bożej.
Dziękuję za uznanie i niespodziankę ofiarowane przez Kościół-Matkę naszej nazaretańskiej pracy w Wikariacie łacińskim w Nazarecie.
Nie umiem dziękować CI Panie, bo małe są moje słowa, zechciej przyjąć moją modlitwę i naucz mnie życiem dziękować…
s. Wiesława Malesa od Jezusa i Jego Matki
Posłużę się refleksją Pawła VI fragmentami z homilii wypowiedziane w Nazarecie.
Nazaret jest szkołą, gdzie zaczyna się rozumieć życie Jezusa: szkołą Ewangelii. Tutaj rozumie się jak patrzeć, jak słuchać, medytować, jak przeniknąć tak głębokie i tajemnicze znaczenie tej prostej, pokornej i pięknej manifestacji Syna Bożego.
Tutaj odczuwa się potrzebę obserwacji środowiska, Jego pobytu między nami: miejsca, czasu, zwyczajów, języka, praktyk religijnych, jednym słowem tego wszystkiego czym się otaczał Jezus, aby się objawić światu.
Najpierw lekcja ciszy
Oby obudził się w nas szacunek do ciszy, tego wspaniałego i niezbędnego milczenia duszy w nas, którzy jesteśmy napastowani przez tyle hałasu, przez kłopoty i krzyki w naszym nowoczesnym życiu, głośnym i nadwrażliwym. O! Ciszo nazaretańska, naucz nas skupienia, życia duchowego, dyspozycji słuchania dobrych rad od prawdziwych nauczycieli; naucz nas potrzeby i wartości nauki, medytacji, wzbogacania życia osobistego, modlitwy, którą Bóg tylko sam widzi w sekrecie.
Lekcja życia rodzinnego
Oby Nazaret nam pokazał, co to jest rodzina, jej komunia miłości, jej surowa i prosta piękność, jej święty i nienaruszalny charakter! Przyjmijmy z Nazaretu, że nauczanie, które otrzymujemy jest łagodne i niezastąpione i że w planie społecznym rodzina jest najważniejsza i niepowtarzalna.
Lekcja pracy
O! Nazarecie, rodzinny domu « Syna cieśli », to tutaj chcemy zrozumieć i święcić surowe i wymagające, odkupieńcze prawo mozołu ludzkiego, przywrócić świadomość szlachectwa pracy, przypomnieć, że praca nie może być celem samym w sobie. Jakże byśmy chcieli na koniec pozdrowić wszystkich pracujących na całym świecie i pokazać im ich największy model, ich boskiego brata, proroka ich pięknych i słusznych spraw: Chrystusa, Pana naszego !
Tak prosto i zwyczajnie napisała na swoim obrazku ze ślubów wieczystych s. Amabilis.
Tak też pełen wdzięczności i radości był dzień 25 października 2020 r., kiedy we wspólnocie rady generalnej i domu generalnego świętowałyśmy jubileusz 25-lecia życia zakonnego s. Amabilis. Centrum tego dnia była uroczysta Msza święta, szczególny moment dziękczynienia i uwielbienia Boga za wielkie rzeczy, które uczynił Wszechmocny, podczas której Siostra odnowiła także swoje śluby. Na kończącej dzień rekreacji mogłyśmy bliżej poznać drogę powołania naszej s. Amabilis trochę przez żartobliwy quiz, ale przede wszystkim przez piękne świadectwo Siostry, jak w różnych momentach życia spotkała Jezusa żywego i działającego z mocą.
Nie sposób w takim dniu nie myśleć o darze i o zadaniu, jakie otrzymałyśmy od Pana, o którym papież Franciszek mówi: On jest życiem, On jest nadzieją, On jest przyszłością. Życie konsekrowane to ta właśnie prorocza wizja w Kościele: to spojrzenie, widzące Boga obecnego w świecie, choć wielu nie zdaje sobie z tego sprawy; jest to głos, który mówi: „Bóg wystarcza, reszta przemija”; to uwielbienie wypływające mimo wszystko (2.02.2019).
Życzymy s. Amabilis, by była co dzień otwarta na głos Ducha Świętego i Jego prowadzenie, by w pełni mogła zrealizować swoje powołanie i być w wśród świata czytelnym znakiem i świadkiem Zmartwychwstałego Pana.
23 listopada 2018 S. Beata Rudzińska, Sekretarka i Radna Generalna oraz S. Angela Marie Mazzeo, Radna Generalna uczestniczyły w obchodach Srebrnego Jubileuszu 25 lat życia zakonnego S. Speranzy Grzebielec. Uroczystość odbyła się w Nazarecie, Izrael, gdzie S. Speranza posługuje od wielu lat. Data Jubileuszu została wybrana celowo w okolicy Święta naszej Matki Założycielki, Bł. Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza.
Msza Święta Jubileuszowa sprawowana była przez Ks. Biskupa Giacinto-Boulos Marcuzzo, obecnie Wikariusz Łacińskiego Patriarchatu Jerozolimy i Palestyny. Ks. Biskup Marcuzzo, który wcześniej służył jako Wikariusz Patriarchatu w Nazarecie jest wieloletnim przyjacielem naszego Zgromadzenia, szczególnie Sióstr posługujących w Nazarecie.
W świętowaniu wzięli udział także rodzice S. Speranzy, którzy przylecieli do Ziemi Świętej specjalnie na tę okazję, a także liczne grono zaproszonych gości, włączając księży, braci i siostry zakonne z innych zgromadzeń, jak również wielu świeckich, z którymi Siostry spotykają się na co dzień.
Kilka lat temu Siostry rozpoczęły tradycję zapraszania innych zgromadzeń do wspólnego przeżywania święta naszej Matki Założycielki. Każdego roku uczestniczy uroczystości przybywają coraz liczniej, a tegoroczna zgromadziła największą liczbę osób, ze względu na Jubileusz Siostry.
Po Eucharystii wszyscy zostali zaproszeni na przekąskę oraz pięknie ozdobiony, jubileuszowy tort. Pośród zgromadzonych można było usłyszeć rożne języki – angielski, włoski, polski, arabski, francuski, etc. Najbardziej zauważalny był jednak duch jedności i radości.
Sr. Angela Marie Mazzeo
W niedzielę, 4 listopada 2018 r., w parafii św. Stefana Króla Siostry Nazaretanki Prowincji Najświętszego Imienia Jezus rozpoczęły obchody Jubileuszu 100-lecia posługi w Warszawie. Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił J.E. Ks. Kard. Kazimierz Nycz, metropolita archidiecezji warszawskiej. W Uroczystościach wzięli udział kapłani – byli wikariusze tutejszej parafii, księża diecezjalni i zakonni, z którymi siostry współpracują i z których posługi korzystają, siostry z różnych zgromadzeń, przedstawiciele rady parafialnej, dobrodzieje, pracownicy szkoły i klasztoru, członkowie Stowarzyszenia Najświętszej Rodziny i Duszpasterstwa Młodzieży Nazaretańskiej. Obecni byli także przedstawiciele władz miasta na czele z p. burmistrzem dzielnicy Mokotów – Bogdanem Olesińskim.
W tym wyjątkowym dniu do warszawskiego klasztoru przybyły siostry z różnych prowincji i wspólnot nazaretańskich z Polski i z zagranicy na czele z S. Haliną Dołęga, radną generalną z Rzymu, reprezentującą Matkę Janę Zawieja, przełożoną generalną. S. Teofania Migowska, przełożona prowincjalna w słowach powitania zaprosiła do wspólnej modlitwy i dziękczynienia Bogu za wszystkie łaski, jakie były udziałem każdej siostry nazaretanki od momentu przybycia do stolicy w 1918 roku aż po dzień dzisiejszy.
Dom Nazaretu w Warszawie został założony przez Matkę Generalną Laurettę Teklę Lubowidzką na wyraźne życzenie Ojca Świętego Benedykta XV. Stało się to za pośrednictwem ks. prałata Henryka Przeździeckiego, który w czasie I wojny światowej przebywał w Rzymie i w 1916 roku został delegatem Episkopatu Polski przy Stolicy Apostolskiej. Siostry Nazaretanki przybyły do Warszawy jeszcze przed zakończeniem I wojny światowej. O tym wydarzeniu poinformowała prasa. Warszawski dziennik „Polak-Katolik” (nr 191) zamieścił krótki artykuł pt. „Siostry Nazaretanki w Warszawie”, w którym podaje do wiadomości, że 19 września 1918 roku przybyły do stolicy siostry i zamierzają otworzyć pensjonat dla studentek, a następnie gimnazjum żeńskie i internat przy ul. Wilczej 16. Dnia 5 listopada 1918 roku Ks. Abp Aleksander Kakowski wydał dokument erekcyjny Domu Sióstr Nazaretanek w Warszawie przy ul. Wilczej 16, w którym czytamy: Eryguję dom zakonny Zgromadzenia Świętej Rodziny z Nazaretu 5 listopada 1918 r. Jest to oficjalna data zaistnienia wspólnoty.
Jesienią 1919 r. siostry przeniosły się do budynku przy ul. Litewskiej 14. Po niedługim czasie, gdy zwiększała się liczba uczennic i brakowało dodatkowych pomieszczeń Zgromadzenie zdecydowało się na zakup działki na przedmieściach Warszawy przy ul. Czerniakowskiej i wybudowanie Zakładu Wychowawczo- Naukowego Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Budowy gmachu podjęło się Biuro Architektoniczne Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa. Oryginalna ornamentyka, materiał – wszystko to stanowiło o nowatorstwie projektu. 30 VIII 1924 roku, kiedy fundamenty wzniosły się ponad ziemię, odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego rozpoczętej budowli. Poświęcenia dokonał Jego Eminencja Ks. Kard. Aleksander Kakowski w asyście kilku biskupów, kapłanów, rodziców naszych uczennic i mieszkańców Czerniakowa.
Budynek miał pomieścić dużą kaplicę, klauzurę, szkołę i internat. Realizacja projektu nie przebiegała szybko ze względu na trudności finansowe. W 1926 roku przerwano budowę. Gmach był już wtedy pod dachem, ale wykończone zostało tylko jedno skrzydło szkolne, do którego 7 VII 1926 roku przeniosły się uczennice i siostry z ul. Litewskiej 14. W celu uzyskania kolejnych funduszy Siostry wyjechały na kwestę do Stanów Zjednoczonych. Dzięki pomocy wiernych, a także ogromnym wyrzeczeniom sióstr, tak w Polsce jak i w Stanach Zjednoczonych, w styczniu 1929 roku udało się wykończyć kaplicę pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca, poświęconą przez bpa Antoniego Szlagowskiego. Cały obiekt był gotowy do użytku w październiku 1936 roku. Szkoła miała uprawnienia szkół państwowych i cieszyła się uznaniem władz i społeczeństwa.
Już w pierwszych dniach okupacji hitlerowskiej w 1939 roku władze miasta zajęły gmach szkolny i przeznaczyły go na Ośrodek Rady Głównej Opiekuńczej, w którym mieszkało aż do wybuchu powstania około 700 osób. W części pomieszczeń internackich, siostry otworzyły szkołę – gimnazjum i liceum humanistyczne, zamknięte zarządzeniem okupanta już 15 listopada 1939 roku. Od tego dnia mogła istnieć jedynie szkoła powszechna oraz zawodowa. Pod szyldem szkoły powszechnej i zawodowej krawieckiej siostry prowadziły tajne nauczanie w zakresie klas gimnazjalnych i licealnych. Odbyło się w tym budynku pięć konspiracyjnych matur, a egzamin dojrzałości zdało 115 uczennic. W internacie mieszkało 130 uczennic ze szkoły powszechnej, gimnazjum i liceum, w tym dziewięć dziewcząt pochodzenia żydowskiego. Na terenie gmachu miały także miejsce tajne wykłady filologii klasycznej Uniwersytetu Warszawskiego.
W lutym 1944 roku władze niemieckie zajęły dużą część gmachu na wojskowy szpital węgierski. W czerwcu tego roku Nazaret opuściły ostatnie transporty rannych Węgrów. Na terenie budynku mieścił się także Szpital Ujazdowski, który w parę dni po wybuchu Powstania Warszawskiego został usunięty przez Niemców. W czasie powstania w gmachu przebywały oddziały powstańcze i toczyły się walki z Niemcami. W sali gimnastycznej był urządzony szpital powstańczy, a wejściem przy kościele wnoszono rannych powstańców. Do szkoły przychodziły kanałami wychowanki, by choć na chwilę odetchnąć w znajomych murach. Ks. Walery Płoskiewicz, spowiadał i dysponował na śmierć tych, którzy nie mieli szans na przeżycie.
Przed Powstaniem Warszawskim we wspólnocie było 50 sióstr, 25 sióstr wyszło z domu przed jego upadkiem i ta grupa skierowała się na Okęcie. Druga grupa sióstr z s. Przełożoną Eutalią Jadwigą Wismont po upadku powstania wyszła z domu i skierowała się w kierunku Pęchier, trzecia przebywała w willach koło Karczewa wraz z nowicjatem i mistrzynią s. Ezechielą Szupenko i uczennicami. S. Amabilis Filipowicz i s. Izabela Machowska, dwie siostry już 20 stycznia 1945 roku, przyszły pieszo ze Śródborowa, by zobaczyć, czy dom przy Czerniakowskiej stoi. Mimo ogromnych zniszczeń m.in. budynek miał kilkanaście dziur od pocisków artyleryjskich i zerwaną część dachu, gmach nadal górował nad zniszczonym Czerniakowem.
Po wojnie dom i szkoła musiały się odnaleźć w trudnej komunistycznej rzeczywistości. Budynek został zajęty na państwową szkołę powszechną nr 62, a następnie Technikum Mechaniczne. Zgromadzeniu zostawiono III piętro łącznika i III piętro w pionie internackim; w pionie tym Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej zabrało siostrom, tytułem najmu, I i II piętro na Ośrodek Zdrowia. W tej sytuacji Prywatne Liceum Sióstr i internat funkcjonowały na zmniejszonej przestrzeni lokalowej. W celu poszerzenia przestrzeni zaadoptowano później dla potrzeb internatu strych na piątym piętrze i w tzw. „arce”. Na prośbę Episkopatu siostry otworzyły zaraz po wojnie żłobek i przedszkole Caritasu kościelnego. Żłobek przetrwał tylko półtora roku, a przedszkole do 1962 roku. Ponadto, zaraz po wojnie, od kwietnia 1945 roku siostry prowadziły z ramienia Stołecznego Komitetu Opiekuńczo Społecznego kuchnię dzielnicową dla mieszkańców Warszawy, wydając zupę i chleb dla 1000 osób. Od roku 1946 do 1947 siostry prowadziły drugą kuchnię dla 600 osób niedożywionej ludności z sąsiedztwa, głównie dzieci. Zdewastowana w czasie wojny kaplica, której pierwotne przeznaczenie ograniczało się do użytkowania przez klasztor i szkołę, na skutek braku kościoła w okolicy stała się kaplicą publiczną, a potem pełniła już rolę kościoła parafialnego. W roku 1963 kościół stał się rektoratem z samodzielnym duszpasterzem. Dnia 1 marca 1973 na mocy dekretu Arcybiskupa Kardynała Stefana Wyszyńskiego Prymasa Polski utworzona została parafia pod wezwaniem św. Stefana Króla.
Siostry oprócz prowadzonych do tej pory apostolatów zaangażowały się w posługi duszpasterskie w parafii. Duże zmiany w domu nastąpiły po roku 1989. Były to zmiany zarówno lokalowe – sukcesywny zwrot całego obiektu do wakacji 1991 roku jak również personalne. W tym czasie zwiększała się nie tylko przestrzeń, liczba uczennic i liczba sióstr pracujących w szkole, ale i potrzeby. Zasadnicza zmiana, która zaszła w strukturze placówki Domu Prowincjalnego Najświętszego Imienia Jezus dotyczyła wyodrębnienia się nowej, drugiej wspólnoty zakonnej Jezusa Mistrza z Nazaretu, w której rytm pracy miał być spójny, łączący obowiązki szkolne sióstr z życiem zakonnym i modlitwą.
Od 1996 roku wspaniały gmach z szarej cegły przy ul Czerniakowskiej 137 gości więc dwie nazaretańskie wspólnoty. Jako Nazaretanki, wzorem swoich poprzedniczek, siostry starają się wyjść naprzeciw potrzebom rodzin. Prowadzą od 1919 roku szkołę, internat, angażują się w różnorodną posługę na rzecz parafii i środowiska, a przede wszystkim modlą się codziennie za rodziny, zawierzając je Najświętszej Rodzinie – Jezusowi, Maryi i Józefowi. W Roku Jubileuszowym od 4 listopada 2018 do 4 listopada 2019 r. można uzyskać Odpust Zupełny poprzez nawiedzenie kościoła parafialnego i spełniając zwyczajne warunki – sakramentalną spowiedź, Komunię św. oraz modlitwę w intencji Ojca św. Zapraszamy: Siostry Nazaretanki, ul. Czerniakowska 137
Wzięte z artykułu napisanego przez nasze Siostry dla: Biuletyn Tygodniowy CIZ – 30 października – 5 listopada 2018 44/2018 (505)
