FRANCISZKA SIEDLISKA, 1842-1902

Założycielka

Błogosławiona Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza

Założycielką Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu jest Błogosławiona Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza, Franciszka Siedliska. Beatyfikowana przez papieża św. Jana Pawła II w Rzymie 23 IV 1989.  Święto liturgiczne przypada 21 listopada.

Urodziła się 12 listopada 1842 r. na Mazowszu (Polska) w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Jej dziadek ze strony matki piastował ważne stanowisko dyrektora finansów w ministerstwie Królestwa Polskiego w Warszawie, co również wpływało na pozycję społeczną rodziny. Na chrzcie św. dano jej imiona Franciszka Józefa Anna. Rodzina była bardzo szanowana i ceniona, ale o pobożności powierzchownej. O tym czasie Franciszka z bólem pisała: „Bóg nie panował w naszym domu”. Natomiast dbano o odpowiednie wykształcenie młodej panienki. Powierzono je prywatnym guwernantkom.

Do pierwszej Komunii św. Franciszkę przygotował gorliwy kapucyn. „Czy chcesz się nauczyć kochać Pana Jezusa?” – to pytanie zadane przez o. Leandra obudziło w 12-letniej Franciszce ogromne pragnienie poznania i miłowania Boga. Przełomowym wydarzeniem w jej życiu duchowym była I Komunia św., w czasie której czuła się zaproszona do zjednoczenia z Jezusem i całkowitego oddania siebie Jemu.

Pomimo starań rodziny, aby wprowadzić ją w tzw. świat i znaleźć odpowiedniego kandydata na męża, Franciszka pozostała niezachwiana w swoim pragnieniu poświęcenia się życiu zakonnemu. Musiała stawić czoła wielu przeciwnościom: nie tylko niezrozumieniu rodziny i zakazom praktyk religijnych, ale także ostrym krytykom i drwinom. Jakim cierpieniem dla niej musiały być słowa ojca, który ją przecież kochał i którego kochała: „wolałbym cię widzieć na marach niż zakonnicą”! Inną przeszkodą było jej słabe zdrowie. Od dzieciństwa zapadała na poważne choroby, była poddawana różnym terapiom leczniczym, wreszcie spędziła 5 lat w kurortach Szwajcarii i Francji. Okres ten był bardzo ważny w jej drodze duchowej i uwieńczony porozumieniem z ojcem, który przeżył swoje osobiste nawrócenie. Dopiero po jego śmierci (1870) Franciszka mogła zrealizować swoje pragnienie życia zakonnego.

Lata oczekiwania i rozeznawania oraz wpływ kierownictwa duchowego doprowadziły Franciszkę do przekonania, że jej misją jest założenie nowego zgromadzenia zakonnego. W 1873 r. wybrała się do Rzymu, by uzyskać akceptację papieża bł. Piusa IX dla swego zamiaru. Od tego uzależniała dalsze działanie. Pragnęła widzialnego znaku woli Pana Jezusa. Podczas audiencji Papież udzielił swego błogosławieństwa i to był początek dzieła, którego Duch Święty zapragnął w Kościele.

W życiu zakonnym Franciszka przyjęła imię Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Pierwszą wspólnotę założyła w Rzymie, by w ten sposób podkreślić swe oddanie Kościołowi oraz wyrazić pragnienie przekroczenia wszelkich granic geograficznych. Chciała bowiem nieść miłość Chrystusa wszystkim i każdemu z osobna.

Od samych początków życie ukryte Świętej Rodziny z Nazaretu było dla niej kluczowym w odczytywaniu i kształtowaniu charyzmatu nowej rodziny zakonnej. Pisała: „Tak mi się przedstawiło życie Nazaretu: życie miłości, na zewnątrz praca, obowiązek, oddanie się na wszystko, czego Pan Jezus wymaga. A to wszystko uprzejmie, z miłością, swobodnie, aby wszystkich do Pana Jezusa pociągnąć. Ale tam, w głębi duszy, w życiu wewnętrznym, tam najściślejsze złączenie duszy z Panem Bogiem, miłość najczystsza, poświęcenie, zapomnienie o sobie”.

Ten sposób życia Matka Maria przekazywała kolejnym siostrom nazaretankom. Kiedy napływały do Zgromadzenia nowe kandydatki, otworzyła dom w Krakowie w 1881 r. W 1885 r. posłała jedenaście sióstr (połowę Zgromadzenia) do Stanów Zjednoczonych, gdzie wielka liczba polskich emigrantów wymagała obecności i pomocy sióstr. Otworzyła domy w Paryżu i w Londynie oraz kolejne domy w Polsce.

Stopniowo ponoszone przez nią trudy zużyły jej słabe siły fizyczne. Wciąż podróżowała, pomimo nękających ją chorób, niosąc do każdego domu Nazaretu swoją miłość i matczyną radę. Odeszła do Pana w Święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, 21 listopada 1902 r., w Rzymie.

Bł. Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza była świadkiem trudnych czasów dla Kościoła i dostrzegała liczne zagrożenia dla wiary i życia rodzinnego. Pragnęła, aby jej Zgromadzenie, angażując się w różne rodzaje apostolstwa, zatroszczyło się przede wszystkim o religijne i moralne odrodzenie rodziny i aby troska o nią była jego szczególnym darem dla Kościoła.