Alfons Ratisbonne
W bliskiej odległości od pierwszych mieszkań wynajmowanych przez Franciszkę, jakby na tyłach Placu Hiszpańskiego, stoi kościół, który urzekł Założycielkę Nazaretanek i wiele jej sióstr (w tym mnie 😊), nie mówiąc o mieszkańcach Rzymu. To Bazylika Sant’Andrea delle Fratte. Jego historia zaczyna się w XI wieku. W XVI wieku papież Sykstus V przekazał go zakonowi założonemu przez św. Franciszka z Paoli czyli Braciom najmniejszym (Minimitom), którzy posługują w Bazylice do dziś.
Wydarzeniem, które zmieniło „spokojną” historię tego miejsca jest nawrócenie Alfonsa Ratisbonne. Bankier ze Strasburga, niepraktykujący Żyd, a dodatkowo wrogo nastawiony do religii katolickiej, do czego przyczyniło się przejście na katolicyzm i przyjęcie święceń kapłańskich przez jego brata Teodora. Oczekując na zaplanowany na sierpień 1842 roku ślub z młodziutką krewną, postanowił wybrać się w długą podróż zagraniczną. Do Rzymu przybył „przypadkiem”, gdy jego statek uległ uszkodzeniu w Neapolu. Tu czekali na niego przyjaciele z dzieciństwa – Gustaw i Teodor de Bussieres. Ten ostatni, przejęty wrogością Alfonsa do wszystkiego co katolickie, namówił go na noszenie Cudownego Medalika i odmawiania modlitwy do Maryi. Po pierwszym oburzeniu Alfons przyjął propozycje, którą uznał za nieistotną dla swojego życia, a nawet obrócił całe zdarzenie w żart, mówiąc „ Ah! Stałem się katolicki, apostolski i rzymski”.
W intencji jego nawrócenia modlił się też przyjaciel braci Bussieres, który wkrótce zmarł na atak serca. Kiedy 20 stycznia 1842 roku Teodor Bussiers udał się do kościoła św. Andrzeja, by zorganizować jego pogrzeb, towarzyszył mu Alfons Ratisbonne. Znudzony oczekiwaniem w dorożce, wszedł do kościoła, by go obejrzeć. Oddajmy teraz głos samemu Ratisbonne, który tak opisał to co się wydarzyło:
„Nagle poczułem jakiś niepokój, ujrzałem przed sobą jakby zasłonę. Kościół wydawał mi się, oprócz jednej kaplicy, całkiem ciemny, tak jakby całe światło z kościoła tam właśnie się skupiło […].Wzniosłem oczy ku kaplicy rozsiewającej ogrom światła i ujrzałem […] stojącą na ołtarzu, żywą, dużą, majestatyczną, przepiękną i miłosierną Przenajświętszą Maryję Pannę, podobną w postawie i strukturze wizerunkowi z Cudownego Medalika Niepokalanej […].Utkwiłem oczy w Jej dłoniach i ujrzałem w nich przebaczenie i miłosierdzie […]. Dała mi dłonią znak, bym klęknął. Zdawała się mówić: «Tak jest dobrze». W obecności Przenajświętszej Maryi Panny, chociaż nie wyrzekła ani słowa, zrozumiałem wszystko […]. Nie mogłem sam sobie uświadomić wszystkich prawd, w które uwierzyłem i które poznałem. Wszystko, co mogę powiedzieć, to tylko to, że w momencie Jej gestu z moich oczu spadło całe mnóstwo zasłon. […]. Ona mi nic nie powiedziała, a ja wszystko zrozumiałem […].Czułem się gotów na wszystko i gorąco pragnąłem chrztu. Chciano go odłożyć. Zawołałem: «Żydzi, którzy usłyszeli przepowiednie Apostołów, byli natychmiast chrzczeni, a wy chcecie mój chrzest odkładać? Po tym, gdy słyszałem Królową Apostołów?».
Po krótkim przygotowaniu przez Jezuitów, został ochrzczony w kościele Del Gesù już 31 stycznia. Ksiądz głoszący homilie zwrócił się do niego w znamiennych słowach: „Nie miłowałeś prawdy, ale prawda cię umiłowała… Sama Maryja przyjmuje cię i chroni”. W czasie tej samej Mszy świętej przyjął I Komunię świętą i sakrament bierzmowania.
W 1843 r. razem z bratem Teodorem założył Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Syjonu. W 1847 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i przyjął święcenia kapłańskie. Potem jednak, za zgodą papieża Piusa IX, opuścił zakon i wraz z bratem pojechał do Ziemi Świętej, by pracować wśród „swoich”. Modlił się o poznanie Prawdy także dla swoich bliskich. Z jego rodziny przeszło na katolicyzm 28 osób! Swoje ziemskie „bogactwo” przeznaczył na budowę klasztorów, sierocińców, szkół…
Ostatnie lata życia spędził w Ain Karim (En Kerem), gdzie zmarł 6 maja 1884 roku. Został pochowany w pobliżu Sanktuarium Nawiedzenia św. Elżbiety.
Zdjęcia: S. Beata CSFN
Fasada kościoła Sant’Andrea delle Fratte
Kaplica objawienia
Zdjęcia z wystawy o życiu A. Ratisbonne w wirydarzu kościoła:
Alfons Ratisbonne
Teodor i Alfons Ratisbonne
A. Ratisbonne w Ain Karim
