Nasza podróż do Polski rozpoczęła się od pierwszego kroku, gdy 13 kwietnia 2024 r. przybyłyśmy do jednego z naszych domów zakonnych im. Najświętszego Serca Jezusa w Krakowie. Jesteśmy bardzo wdzięczne Bogu i obdarzone błogosławieństwem ponad miarę, że mogłyśmy doświadczyć Polski w miejscu, w którym wszystko się zaczęło. Dla mnie nie była to tylko zwykła wizyta, ale prawdziwe spotkanie z naszą Matką Założycielką, błogosławioną Franciszką Siedliską, która zawsze pragnęła, aby ten mały Nazaret rozprzestrzenił się na cały świat, przynosząc jedność, miłość i nadzieję.
Każdy dzień był pełen niespodzianek – spotkania z siostrami, dzielenie się historiami, śmiech, prezenty i życie. Ilekroć odwiedzałyśmy siostry i ich wspólnoty, zawsze witały nas z otwartymi ramionami i radosnymi sercami. Wszystko to służyło nam jako najlepsze lekarstwo – szczególnie dla mnie, która przyjechałam z tropikalnego kraju – z powodu zimna w Polsce. Pamiętam, że za każdym razem, gdy siostry przytulały mnie i witały z uśmiechem na twarzy, czułam obecność Matki Założycielki.
Po dziesięciu dniach pobytu, po spotkaniach z siostrami i zwiedzaniu niektórych miejsc odkryłam, że Nazaret, w którym żyła Święta Rodzina, znalazł nowy dom w pięknym kraju, jakim jest Polska, dzięki bł. Franciszce Siedliskiej. Myśląc o doświadczeniu Polski, zdałam sobie sprawę, że każda siostra z naszego zgromadzenia ma to samo ziarno Nazaretu, które Matka Założycielka odcisnęła w naszych sercach. Tak długo, jak będziemy w nich nosić Świętą Rodzinę, będziemy mieć to samo ziarno, które nadal kwitnie, rozprzestrzenia się i łączy nas jako jej dzieci.
Możliwość zobaczenia miejsc, w których pełnią misję nasze siostry, było dla nas również wspaniałym świadectwem tego, jak my, jako siostry nazaretanki, służymy rodzinie w innym otoczeniu, kulturze i kraju. Widziałam, jak były one kanałami Bożej miłości dla innych poprzez swoją bezinteresowną służbę. W tych prostych, a głębokich spotkaniach i mogłam bardziej docenić moje nazaretańskie powołanie oraz nazaretańską tożsamość i z dumą mogę powiedzieć, że mam w sobie także polskie korzenie. Miałyśmy też łaskę odwiedzić inne święte miejsca, takie jak Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, muzeum św. Jana Pawła II w Wadowicach czy muzeum błogosławionej Rodziny Ulmów. Ku naszej radości mogłyśmy poznać i odwiedzić przyjaciół i rodziny naszych sióstr, które przyjęły nas w swoich skromnych domach i zaserwowały nam pyszne polskie posiłki.
Najważniejszym doświadczeniem było dla mnie podążanie śladami naszej Matki Założycielki. Jesteśmy bardzo wdzięczne Siostrze Elenie z Prowincji Krakowskiej oraz Siostrze Amacie z Prowincji Warszawskiej, które stały się dla nas Bożymi posłańcami, entuzjastycznymi przewodnikami. Pragnę i modlę się, aby wszystkie nasze siostry mogły tego doświadczyć. Była to ważna pielgrzymka ze świadomością, że mamy naszą Matkę Założycielkę u boku, prowadzącą i pokazującą nam miejsca, w których wykiełkowało małe ziarenko Nazaretu.
Niesamowitym przeżyciem była dla nas również 35 pielgrzymka z Roszkowej Woli do Żdżar, która liczyła osiem kilometrów i trwała około 2 godzin. Pielgrzymka rozpoczęła się Mszą Świętą o godzinie dziesiątej w naszej pięknej kaplicy z relikwiami Matki Założycielki w centrum oraz obrazem bł. Franciszki Siedliskiej ze Świętą Rodziną. Kaplica była wypełniona wieloma świeckimi wiernymi, a ich wiara i miłość do naszej bł. Założycielki napełniały mnie zdumieniem. Jesteśmy niezmiernie szczęśliwe, że mogłyśmy być świadkami tego rodzaju oddania bł. Franciszce Siedliskiej, a także wielkim przywilejem dla nas było to, że mogłyśmy nieść relikwie naszej bł. Matki. Dla mnie osobiście było to bezcenne doświadczenie.
Podsumowując, była to święta podróż dziękczynienia, oddania i miłości do naszej Matki Założycielki, która zawsze wstawia się za nami wszystkimi. Była to także pielgrzymka dwóch serc, które spotykają się, by uwielbiać Boga za Jego niekończącą się miłość i dobroć dla nas. Dziesięciodniowa podróż z naszą bł. Matką Założycielką na zawsze pozostanie wyryta w naszych sercach.
s. Rutchen
tłumaczenie: s. Renata
